Rugby

Rugby – popularne określenie grupy sportów drużynowych o wspólnym pochodzeniu. W Polsce rugby zwykle jest utożsamiane z rugby union lub rugby 7, rzadziej z rugby league. Pozostałe sporty z tej grupy to futbol amerykański, futbol kanadyjski oraz futbol australijski.
Nazwa gry pochodzi od angielskiej szkoły w Rugby, gdzie w 1823 roku rozegrano pierwszy mecz. Twórcą był William Webb Ellis, który podczas gry w piłkę nożną podniósł piłkę i pobiegł z nią przez boisko. W roku 1895, w wyniku sporu o płace zawodników, powstały w Anglii dwie odrębne formy tej gry: nowsza, zawodowa, w której trzynastoosobowe zespoły rywalizują w ramach Rugby league, oraz tradycyjna i szeroko rozpowszechniona wersja, do 1995 teoretycznie amatorska, z drużynami piętnastoosobowymi zrzeszonymi w Rugby union. Mimo niewielkich różnic w przepisach, ogólne zasady i cel gry pozostają takie same.

Saneczkarstwo

Saneczkarstwo lub inaczej sport saneczkowy – jedna z dyscyplin zaliczanych do sportów zimowych. Wyścigi na sankach sportowych są rozgrywane na torach sztucznych lub naturalnych, w konkurencji kobiet i mężczyzn, indywidualnie i w dwójkach.O zwycięstwie decyduje łączny czas przejazdów, tzw. ślizgów. Zazwyczaj są to dwa ślizgi. Od sezonu 2010/11 w ramach zawodów o Puchar Świata rozgrywane są sztafety, w których kolejno startują: kobieta, mężczyzna, dwójka męska. W sztafetach czas jest liczony od startu kobiety do zakończenia ślizgu przez dwójkę. Po dojechaniu do mety, kobieta dotyka tablicę znajdującą się nad torem, co automatycznie otwiera bramkę startową dla mężczyzny. Analogicznie w przypadku mężczyzny i startu dwójki.
Są rozgrywane na torach sztucznych:

• od 1914 mistrzostwa Europy
• od 1955 mistrzostwa świata
• od 1964 jest dyscypliną olimpijską

Rozwojem saneczkarstwa na świecie kieruje założona w 1957 Międzynarodowa Federacja Saneczkarska (Federation Internationale de Luge de Course - FIL), w Polsce - Polski Związek Sportów Saneczkowych, założony w 1957 r. jako kontynuacja założonej w 1930 r. Sekcji Saneczkarskiej przy Polskim Związku Narciarskim.
Kolebką polskiego saneczkarstwa jest Krynica-Zdrój. W 1909 roku powstała pierwsza sekcja saneczkarska przy klubie sportowym Makabi w Krynicy, w 1914 roku Polska po raz pierwszy wzięła udział w mistrzostwach Europy. Po I wojnie światowej podjęto decyzję o budowie toru saneczkowego na stokach Góry Parkowej w Krynicy. Tor został oddany do użytku w 1929 roku, w 1938 roku na szczycie Góry Parkowej wybudowano betonową wieżę rozbiegową. Tor był wielokrotnie przebudowywany, w latach osiemdziesiątych popadł w ruinę. W 2008 roku rozpoczęto budowę nowoczesnego, sztucznie mrożonego toru saneczkowo–bobslejowo–skeletonowego.
Od 1930 roku Krynica stała się stolicą polskiego saneczkarstwa na 20 lat. Po II wojnie światowej saneczkarstwo zaczęło się rozwijać na Dolnym Śląsku, głównie w Karpaczu, gdzie w 1950 roku wybudowano nowoczesny tor sankowo-bobslejowy, także w Szklarskiej Porębie i Jakuszycach.
Pierwsze mistrzostwa Polski odbyły się w 1930 roku w Krynicy. Pierwszy tytuł mistrzowski wywalczył Bronisław Witkowski, a razem z nim na podium stanęli klubowi koledzy z KTH Krynica: Stefan Szerauc i Stanisław Rączkiewicz.
W Polsce organizowane były imprezy o randze mistrzostw Europy i świata:

• 1935 – Mistrzostwa Europy w Krynicy
• 1958 – Mistrzostwa Świata w Krynicy
• 1962 – Mistrzostwa Świata w Krynicy
• 1965 – Mistrzostwa Europy Juniorów w Karpaczu
• 1979 – Mistrzostwa Europy Juniorów w Krynicy
• 1985 - Mistrzostwa Europy w Szczyrku na torze naturalnym

Wielkim sukcesem polskiego saneczkarstwa zakończyły się mistrzostwa z 1958 roku, podczas których reprezentanci Polski zdobyli 7 na 9 możliwych do zdobycia medali.
Najlepsi polscy zawodnicy i zawodniczki:

• Jerzy Wojnar – dwukrotny mistrz i wicemistrz świata
• Ryszard Pędrak-Janowicz – mistrz, wicemistrz i brązowy medalista mistrzostw świata
• Barbara Piecha – mistrzyni i brązowa medalistka mistrzostw świata
• Maria Semczyszak – mistrzyni świata

Za najlepszych saneczkarzy w historii tej dyscypliny uważani są Georg Hackl, Armin Zöggeler i Hans Rinn, a wśród kobiet Sylke Otto, Margit Schumann i Steffi Martin^{[potrzebne źródło]}.
Obecnie saneczkarstwo w Polsce jest uprawiane w Bielsku-Białej, Gołdapi, Jeleniej Górze, Karpaczu, Krynicy-Zdrój, Nowinach Wielkich, Nowym Sączu, Sopotni Małej, Szczyrku.

Biegi narciarskie

Biegi narciarskie (także: biegi płaskie, dla odróżnienia od całkowicie innej dyscypliny zimowej – biegów zjazdowych) – sport zimowy popularny w krajach z rozległymi zaśnieżonymi terenami, głównie w północnej Europie oraz Kanadzie. Popularność tego sportu szybko rośnie także w Stanach Zjednoczonych, Rosji i krajach Europy Środkowej.
Biegi narciarskie wraz ze skokami narciarskimi oraz kombinacją norweską (połączenie biegów i skoków) należą do rodziny sportów narciarstwa klasycznego. Biegi stanowią również element narciarskiego biegu na orientację i triatlonu zimowego, a bieg w technice dowolnej – biathlonu.

Narciarstwo alpejskie

Narciarstwo alpejskie (lub narciarstwo zjazdowe) – jedna z form narciarstwa – obok narciarstwa klasycznego (biegi narciarskie i skoki narciarskie), narciarstwa dowolnego, skialpinizmu, skituringu – polegająca na zjeździe po ośnieżonym stoku górskim lub sztucznym na nartach przymocowanych do butów narciarskich za pomocą specjalnych wiązań. Może być realizowana jako rekreacja lub sport. Jest uprawiana na trasach zjazdowych, szlakach narciarskich i nartostradach lub poza trasami. Narciarz przeważnie korzysta również z kijków. Szczególnymi formami narciarstwa alpejskiego są m.in. narciarstwo telemarkowe, freeride, narciarstwo szybkie, narciarstwo ekstremalne i narciarstwo na trawie (na nartorolkach) lub igelicie.

Badminton

Badminton (kometka, wolant) - gra 2- lub 4-osobowa, polegająca na przebijaniu nad siatką lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana jest na punkty na polu o długości 13,4 m i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości 76 cm zawieszona jest na wysokości 1,524 m; lotka o wadze od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych lub syntetycznych).

Podnoszenie ciężarów

Podnoszenie ciężarów - dyscyplina ciężkiej atletyki, polegająca na podnoszeniu przez zawodnika sztangi o określonej masie, dwiema technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej. Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają sztangę w tzw. szerokim uchwycie. Natomiast podrzut jest bojem, w którym zawodnicy podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową, po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli uniesienie sztangi ponad głowę. Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk w Paryżu (1900), Londynie (1908) i Sztokholmie (1912).
Pierwszym nowożytnym mistrzem olimpijskim w podnoszeniu ciężarów w podrzucie jednorącz był Brytyjczyk Launceston Elliot, który uzyskał wynik 71 kg, drugie miejsce zajął Duńczyk Viggo Jensen (57,2 kg) a trzecie Grek Aleksandros Nikolopulos. W podrzucie oburącz triumfował Viggo Jensen (111,5 kg), drugi był Launceston Elliot a trzeci Niemiec Carl Schuhmann.

Żeglarstwo

Żeglarstwo – niegdyś odmiana transportu, dziś dyscyplina sportów wodnych, oraz rodzaj turystyki lub rekreacji, a także forma szkoleń – zarówno dla późniejszych marynarzy, oficerów i kapitanów jednostek, jak i jako tzw. szkoła charakterów dla młodzieży.